مهدیه عطری فرد؛ محمدرضا شعیری
چکیده
هدف مطالعه حاضر، تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری مبتنی بر الگوی هافمن در کاهش نشانه های اختلال اضطراب اجتماعی بوده است، بدین منظور، 12 آزمودنی مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی براساس « پرسشنامه هراس اجتماعی» (SPIN) و « مصاحبه بالینی ساختار یافته براساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی » (SCID-IV) انتخاب شدند، 6 نفر از مبتلایان ...
بیشتر
هدف مطالعه حاضر، تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری مبتنی بر الگوی هافمن در کاهش نشانه های اختلال اضطراب اجتماعی بوده است، بدین منظور، 12 آزمودنی مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی براساس « پرسشنامه هراس اجتماعی» (SPIN) و « مصاحبه بالینی ساختار یافته براساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی » (SCID-IV) انتخاب شدند، 6 نفر از مبتلایان یاد شده به طور تصادفی در گروه آزمایش و 6 نفر در گروه کنترل جایگزین شدند، گروه آزمایش براساس الگوی هافمن تحت درمان قرار گرفت و گروه کنترل در انتظار ماند، همچنین وارسی ها نشان داد که دو گروه از لحاظ ویژگی های جمعیت شناختی همتا بودند، آزمودنی ها قبل از شروع و بعد از اتمام و یک ماه و نیم بعد از اتمام مداخله/ انتظار، علاوه بر مقیاس هراس اجتماعی (SPIN)، مقیاس اضطراب اجتماعی لیبویتز (LSAS-SR) و فرم کوتاه مقیاس ترس از ارزیابی منفی (BFNE) را تکمیل نمودند، نتایج تحلیل ها نشان میدهد که تاثیر متغیر مستقل (درمان شناختی – رفتاری براساس الگوی هافمن) در اندازه گیری های مکرر بر متغیر وابسته (BFNE,LSAS-SR, SPIN) معنادار است، در مجموع، نتایج پژوهش حاضر بیانگر اثربخشی درمان شناختی رفتاری مبتنی بر الگوی هافمن (2007) بر کاهش مولفه های مختلف اختلال اضطراب اجتماعی است، طوری که این اثربخشی در فاصله پس آزمون تا پیگیری نیز حفظ شده است
محسن خورشید زاده؛ احمد برجعلی
چکیده
مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر بخش طرح واره درمانی بر کاهش فعالیت طرح واره های ناسازگار اولیه در زنان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی انجام شده است. در این پژوهش، از طرح تجربی تک موردی از نوع خط پایه چند گانه استفاده شده است. تعداد 5 بیمار به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به مدت 20 جلسه تحت درمان انفرادی با مدل طرح واره درمانی «یانگ» ...
بیشتر
مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر بخش طرح واره درمانی بر کاهش فعالیت طرح واره های ناسازگار اولیه در زنان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی انجام شده است. در این پژوهش، از طرح تجربی تک موردی از نوع خط پایه چند گانه استفاده شده است. تعداد 5 بیمار به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به مدت 20 جلسه تحت درمان انفرادی با مدل طرح واره درمانی «یانگ» قرار گرفتند. به منظور گردآوری داده ها از آزمون های اضطراب اجتماعی و پرسشنامه فرم بلند طرح واره یانگ استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش بهبود تشخیصی و معناداری بالینی استفاده شده است. طرح واره درمانی، موجب کاهش چشمگیر فعالیت طرح واره های ناسازگار اولیه در تمامی حوزه ای طرح واره می گردد و نتایج مرحله پیگیری نشانه دهنده پایداری و تعمیق اثر درمان می باشد. می توان از مدل طرح واره درمانی برای درمان بیماری های روانی مزمن که طرح واره های ناسازگار اولیه نقش اساسی در تداوم آنها دارند، بهره جست.
