محمدعلی بشارت؛ حسینعلی جاهد؛ سیده اسماء حسینی
دوره 5، شماره 17 ، فروردین 1393، ، صفحه 67-87
چکیده
در این پژوهش نقش تعدیل کننده رضایت از زندگی در رابطة بین تاب آوری و سلامت عمومی در یک نمونة دانشجویی مورد بررسی قرار گرفت. هفتاد و پنج نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهر ری (65 دختر و 10 پسر) در این پژوهش شرکت کردند. از شرکت کنندگان در پژوهش خواسته شد تا مقیاس خودتابآوری ((ERS، مقیاس رضایت از زندگی (SWLS) و پرسشنامه سلامت عمومی ...
بیشتر
در این پژوهش نقش تعدیل کننده رضایت از زندگی در رابطة بین تاب آوری و سلامت عمومی در یک نمونة دانشجویی مورد بررسی قرار گرفت. هفتاد و پنج نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهر ری (65 دختر و 10 پسر) در این پژوهش شرکت کردند. از شرکت کنندگان در پژوهش خواسته شد تا مقیاس خودتابآوری ((ERS، مقیاس رضایت از زندگی (SWLS) و پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ-28) را تکمیل کنند. نتایج پژوهش نشان داد که بین تابآوری و رضایت از زندگی با مشکلات مربوط به سلامت عمومی همبستگی منفی معنادار وجود دارد. نتایج تحلیل اثرات اصلی و تعدیلی بر حسب معادلات ساختاری نشان داد که رضایت از زندگی میتواند رابطه بین تاب آوری و مشکلات مربوط به سلامت عمومی دانشجویان را تعدیل کند. بر اساس یافتههای این پژوهش میتوان نتیجه گرفت که رابطه بین رضایت از زندگی و تاب آوری با سلامت عمومی فقط یک رابطه ساده نیست و تعامل متغیرهای مختلف میتواند به شکلهای متفاوت سلامت عمومی را تحت تأثیر قرار دهد.
لیلا شکوهی امیرآبادی؛ علیرضا صفوی
چکیده
زمینه:پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی درمان گروهی شناختی - رفتاری بر سلامت روانی و پیشگیری از عود مصرف مواد مخدر در افراد وابسته به مواد مخدر انجام شده است. روش:روش پژهش در این تحقیق، شبه آزمایشی بود و جامعه آماری پژوهش حاضر عبارت است از کلیۀ بیماران (معتادان) مراجعه کننده به دو مرکز درمان سوءمصرف مواد در سطح شهر تهران، انتخاب نمونه ...
بیشتر
زمینه:پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی درمان گروهی شناختی - رفتاری بر سلامت روانی و پیشگیری از عود مصرف مواد مخدر در افراد وابسته به مواد مخدر انجام شده است. روش:روش پژهش در این تحقیق، شبه آزمایشی بود و جامعه آماری پژوهش حاضر عبارت است از کلیۀ بیماران (معتادان) مراجعه کننده به دو مرکز درمان سوءمصرف مواد در سطح شهر تهران، انتخاب نمونه به شکل نمونه گیری هدفمند بود و از می ان 400 فرد وابسته به مواد افیونی سرند شده، 112 نفر از افرادی که در دو مرکز درمان سوء مصرف مواد مخدر در تهران، درمان نگهدارنده با متادون را شروع کرده بودند ، در دو گروه آزمایش ( 56 نفر) و کنترل ( 56 نفر) بررسی شدند. گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان گروهیِ شناختی- رفتاری قرار گرفتند و گروه کنترل، درمان خاصی دریافت نکردند. همه شرکت کنندگان در پژوهش، در آغا ز پژوهش ، پایان دوره گروه درمانی و دو ماه پس از پایان گروه درمانی، پرسشنامه سلامت عمومی را تکمیل کردند و از نظر مورفین موجود در ادرارشان مورد سنجش قرار گرفتند. برای تحلیل داده ها، رو شهای آمار توصیفی، آزمون خی دو، آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی مقایسه های جفتی استفاده شد. یافته ها: داده های حاصل از طریق آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر بین دو گروه از لحاظ سلامت روانی ،تفاوت معناداری نشان داد، ( 001/0>p). همچنین نتایج آزمون خی دو، گویای معنی دار بودن تفاوت دو گروه از نظر میزان عود مصرف مواد مخدر بود ( 001/0>p). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که درمان گروهی شناختی- رفتاری در بهبود سلامت روانی و پیشگیری از عود مصرف مواد مخدر مؤثر بود.
مریم فاتحی زاده؛ مرضیه ملکی ها
چکیده
هدف این پژوهش بررسی و مقایسه اثر بخشی زوج درمانی به شیوه « خود تنظیمی » بر سلامت روان زوجین شاهد و ایثارگر بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه زوجین شاهد، جانباز و ایثارگر شهر اصفهان که مراجعه کننده به مراکز مشاوره و واحد مددکاری مناطق سه گانه بنیاد شهید اصفهان بوده است و نمونه مورد نظر 16 زوج بوده که با استفاده از روش نمونه گیری ...
بیشتر
هدف این پژوهش بررسی و مقایسه اثر بخشی زوج درمانی به شیوه « خود تنظیمی » بر سلامت روان زوجین شاهد و ایثارگر بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه زوجین شاهد، جانباز و ایثارگر شهر اصفهان که مراجعه کننده به مراکز مشاوره و واحد مددکاری مناطق سه گانه بنیاد شهید اصفهان بوده است و نمونه مورد نظر 16 زوج بوده که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ به عنوان پیش آزمون و پس آزمون بوده است. گروه آزمایش طی پنج جلسه آموزش خود تنظیمی زندگی زناشویی را دریافت نمودند. گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. نتایج حاکی از آن بود که مداخله زوج درمانی مبتنی بر آموزش خود تنظیمی این شیوه، کاهش معنادار علائم جسمانی، اضطرابی، اجتماعی و افسردگی را در پی داشته است (P< 0/05).